Dzisiejszym wpisem chcę Cię zachęcić, abyś nie zwlekał ani minuty dłużej i podjął działania prawne w celu jak najszybszego zakończenia swojego kredytu frankowego. Dlaczego?

Przede wszystkim płacisz co miesiąc od wielu lat świadczenie pieniężne, na które według teorii przemyconej Ci przez bank, składa się zwrot kapitału oraz odsetki od części kapitału. Dodatkowo do tego płacisz cyklicznie składki ubezpieczeniowe na życie oraz koszty przeróżnych zabezpieczeń – ubezpieczenia pomostowego, koszty notarialne i sądowe ustanowienia hipoteki na nieruchomości.

A gdybym Ci powiedział, że Twoja umowa jest bezwzględnie nieważna, od chwili złożenia podpisu nieistniejąca, niezawarta, a wszystkie świadczenia pieniężne, które spełniłeś na rzecz banku w celu spłaty kredytu, są świadczeniami nienależnymi i podlegają w całości zwróceniu przez bank?

Zgodnie z art. 58 § 1 Kodeksu Cywilnego (dalej „KC”) „Czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy”.

Wiele umów kredytowych, tak zwanych walutowych denominowanych do franka szwajcarskiego (CHF), na podstawie ww. art. 58 § 1 KC jest dotknięta sankcją bezwzględnej nieważności z tej przyczyny, że umowa jest sprzeczna z ustawą. Jakie to daje możliwości działania dotychczasowemu kredytobiorcy?

Sprzeczność z prawem umowy kredytu frankowego jest zawsze oceniana w pierwszej kolejności według treści obowiązującego w dniu zawarcia umowy art. 69 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (zwanej dalej „PrBank”).

Zgodnie z art. 69 ust. 1 PrBank „Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu”

Przykładowo według stanu prawnego z dnia 1 maja 2008 r. zgodnie z art. 69 ust. 2 PrBank: „Umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności:

1) strony umowy;

2) kwotę i walutę kredytu;

3) cel, na który kredyt został udzielony;

4) zasady i termin spłaty kredytu;

5) wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany;

6) sposób zabezpieczenia spłaty kredytu;

7) zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu;

8) terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych;

9) wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje;

10) warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy”.

Ze wszystkich umów kredytów frankowych, które miałem nieprzyjemność analizować, podstawowym problemem umowy było to, że:

1) kwota i waluta kredytu była ustalona niewłaściwie, sprzecznie wewnętrznie, z treścią innych postanowień tej samej umowy. Z jednej strony w umowie ustalona zostaje wartość udzielanego kredytu na przykładowo 100.000 franków szwajcarskich, by w postanowieniu obok określone zostało, że „Niniejszy kredyt udzielony w 300.000 zotych zostaje wykorzystany w celu […]”. Brak oznaczoności świadczenia i waluty kredytu świadczy o niespełnieniu przez umowę kredytu wymogów art. 69 ust. 2 PrBank, a przez to umowa jest bezwzględnie nieważna. Orzecznictwo sądów powszechnych przy tym jednoznacznie już stwierdza, że takie umowy nie są w rzeczywistości umowami kredytów walutowych, a kredytów złotowych;

2) zasady spłaty kredytu są ustanowione w rażąco niekorzystny sposób dla kredytobiorcy, gdzie z jednej strony kwota kredytu zostaje wypłacona w kwocie złotych polskich po kursie kupna (niższym – niższa kwota wypłaconego kredytu), a następnie dług zostaje wyrażony po przeliczeniu według kursu sprzedaży (wyższym – wyższe zobowiązanie do spłaty), a co gorsze według wewnętrznych zasad ustalania kursu przez jedną stronę umowy. W takiej sytuacji nie wiadomo w rzeczywistości na podstawie jakich danych i przesłanek bank ustalał wysokości kursów kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego (CHF). Kredytobiorcy byli przez to pozbawieni jakiegokolwiek wpływu na wysokość uiszczanych na rzecz banku świadczeń, co rażąco narusza równowagę kontraktową stron umowy, świadcząc o niespełnieniu wymagań art. 69 ust. 2 Prbank i o jej nieważności bezwzględnej;

3) sposób zabezpieczenia spłaty kredytu – bank wiedząc, że uzyska w wyniku spłaty kredytu rażąco wyższe świadczenie, niż wypłacony kredytobiorcom kapitał, ustalał w sposób niepodlegający negocjacji przez kredytobiorców, sposób zabezpieczenia spłaty kredytu na kwoty od 150% do 200% kwoty wypłaconego kredytobiorcom kapitału. Orzecznictwo sądów powszechnych rozstrzygnęło taki stan jako „nadzabezpieczenie”, co wykazuje dodatkowo intencje banku uzyskania maksymalnych zysków kosztem kredytobiorców.

Reasumując, kredyt bankowy denominowany do franka szwajcarskiego (CHF) niespełniający wymagań art. 69 ust. 1 i 2 PrBank został jednoznacznie uznany przez sądy powszechne, TSUE oraz Sąd Najwyższy za bezwzględnie nieważny jako sprzeczny z ustawą.

Jeżeli umowa kredytu zostaje uznana przez sąd cywilny za nieważną, to wchodzi w grę stosowanie art. 410 § 2 KC, zgodnie z którym „Świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia”.

Bezwzględna nieważność umowy kredytu frankowego na podstawie art. 58 § 1 KC, oznacza, że wszystkie spełnione przez kredytobiorcę bankowi świadczenia pieniężne są nienależne i podlegają zwrotowi. Wobec czego na dzień złożenia pozwu należy podliczyć wszystkie przelane bankowi pieniądze, które pobrał na poczet kredytu frankowego i należy pozwać o ich zasądzenie (czyli zwrot) do sądu cywilnego. Przedstawiam przykładowy zanonimizowany wyrok w sprawie frankowego kredytu denominowanego, w której efekt podjętych przeze mnie działań na rzecz kredytobiorców skończył się prawomocnym unieważnieniem umowy i uzyskaniem zasądzenia zwrotu na rzecz kredytobiorców nienależnie spełnionych przez nich na rzecz banku świadczeń:

I w Twojej sprawie sąd, po przeprowadzeniu rozprawy, może wydać podobny wyrok, w którym ustali nieważność umowy oraz zasądzi na rzecz kredytobiorców (powoda/ów) kwotę dochodzoną tytułem zwrotu nienależnego świadczenia spełnionego na rzecz banku.

Oczywiście należy mieć na uwadze, że działa to również w drugą stronę i będzie trzeba oddać bankowi kwotę wypłaconego przez bank kredytu, jako świadczenie nienależnie uzyskane od banku.

W praktyce cała sytuacja sprowadza się do uwolnienia od kredytu oraz ustalenia i rozliczenia różnicy między uzyskanymi wzajemnie od siebie świadczeniami. Jeżeli kredytobiorca więcej już spłacił pieniędzy, niż uzyskał z banku, uzyska zwrot różnicy.

***

Podsumowując – nie czekaj na nic więcej, tylko podejmij działania wobec swojego banku celem zakończenia niesprawiedliwego, niesłusznego, rażąco krzywdzącego kredytu frankowego. Bank ze swoją armią prawników przygotował umowę, która jest bezwzględnie nieważna, więc dlaczego Ty masz przejawiać jakiekolwiek skrupuły w dochodzeniu przysługujących Ci na podstawie Kodeksu Cywilnego roszczeń?

Nikt za Ciebie tego nie zrobi. Prawo cywilne opiera się na założeniu aktywnego dbania o swoje interesy. Jeżeli szukasz pomocy w kwestii sądowego unieważnienia umowy kredytu frankowego i odzyskania należnych Ci świadczeń pieniężnych od banku, zapraszam do kontaktu i skorzystania z PORADY PRAWNEJ, a przedstawię Ci możliwości działania oraz poprowadzę Twoją sprawę o unieważnienie umowy kredytu frankowego i zwrot pieniędzy.